آشنایی با انواع لوازم ارتودنسی

در درمان ارتودنسی از روش‌ها و وسیله ‌های مختلفی برای صاف و مرتب کردن دندان‌ها و فک‌ها یا برطرف کردن اشکالات بابت استفاده می‌شود. در اینجا با انواع وسیله‌ های ارتودنسی آشنا می‌شوید.

سیستم براکت

سیستم براکت:

مدل مرسوم در این نوع براکت، براکت فلزی است. از سیستم براکت که حاوی قطعات مختلفی از جمله نگین براکت (A در شکل بالا(، سیم (B در شکل بالا)، لیگاچور (C در شکل بالا) و حلقه کشی یا الاستیک (D در شکل بالا) می‌باشد برای اعمال نیروی ملایم و مداوم و حرکت دادن دندان‌ها به موقعیت مطلوب استفاده می‌شود. سیستم براکت انواع گوناگونی دارد از جمله فلزی، سرامیکی، شفاف، پشت دندانی و غیره.

وسیع کننده کام یا اکسپندر

وسیع کننده کام یا اکسپندر:

از وسیع کننده کام برای افزایش پهنای فک استفاده می‌شود. معمولاً افزایش وسعت کام به دلیل کمبود فضا در قوس دندانی انجام می‌شود.

پندولوم یا پاندول

پندولوم یا پاندول:

پاندول برای به عقب راندن دندان‌های آسیاب بالایی استفاده می‌شود تا فضای کافی برای دندان‌های قوس دندانی فراهم شده یا اورجت اصلاح شود. برخی از دندانپزشکان از این وسیله ارتودنسی به جای روشهای هدگیر یا کشیدن دندان‌های دائمی استفاده می‌کنند.

هربست

هربست:

این وسیله ارتودنسی برای کاهش اورجت یا اوربایت استفاده می‌شود. عملکرد آن جلو کشیدن فک پایین و عقب کشیدن دندانهای آسیاب بالایی است. این وسیله ارتودنسی ثابت بیشتر در کودکان در حال رشد و نوجوانان استفاده می‌شود و حدود ۱۲ ماه باید در دهان بماند.

لنگر موقت ارتودنسی

لنگر موقت ارتودنسی:

لنگر یا تکیه‌ گاه موقتی ارتودنسی یا تاد (TAD) یک مینی ایمپلنت یا پیچ کوچکی است که عنوان تکیه گاه ثابت استفاده می‌شود. استفاده از این وسیله ارتودنسی باعث قابل پیش بینی تر بودن نتایج و کنترل بیشتر حرکت دندان‌ها می‌شود.

حلقه کشی یا الاستیک

حلقه کشی یا الاستیک:

الاستیک جهت و راستای اعمال نیرو به دندان‌ها را کنترل می‌کند. گاهی اوقات ارتودنتیست در درمان ارتودنسی استفاده از الاستیک را لازم می‌داند.

جدا کننده یا فضا ساز

جدا کننده  یا فضا ساز:

جدا کننده حلقه کشی کوچک دونات شکل است که بین دندان‌ها قرار داده می‌شود تا آنها را از هم دور کرده و فاصله‌ ای بین آنها ایجاد نماید. دلیل استفاده از جدا کننده ایجاد فاصله کافی بین دندانهای عقبی است تا بتوان بند ارتودنسی را دور دندان انداخت.

نگهدارنده ارتودنسی

نگهدارنده ارتودنسی:

از این وسیله ارتودنسی برای حفظ موقعیت جدید دندان‌ها پس از اتمام کار با براکت، استفاده می‌شود تا جلوی بازگشت دندان‌ها به موقعیت پیشین گرفته شود.

پوزیشنر یا موقعیت دهنده

پوزیشنر یا موقعیت دهنده:

پوزیشنر یک محافظ دهان پلاستیکی بسیار سبک است که برای حرکت جزئی در دندان‌ها استفاده می‌شود.

بایت پلیت

بایت پلیت:

بایت پلیت یا بایت پلین در سقف دهان قرار داده می‌شود. در بیمارانی که عادت دندان قروچه دارند، یا برای اصلاح دیپ بایت از این وسیله استفاده می‌شود.

فضا نگه دار

فضا نگه دار:

هنگامی که دندان شیری کودک زودتر از زمان طبیعی می‌افتد و یا کشیده می‌شود، در صورتی که مدت زیادی تا درآمدن دندانتان دائمی باقی مانده باشد از فضا نگه دار برای حفظ فضا استفاده می‌شود. هنگام بیرون زدن دندان دائمی فضا نگهدار برداشته می‌شود.

فنر انگشتی

 فنر انگشتی:

این وسیله ارتودنسی فنری است که در پشت دندان‌های جلویی چسبانده می‌شود تا آنها را جلو براند. از این وسیله برای آندربایت یا کراس بایت استفاده می‌شود.

دیستال جت

دیستال جت:

دیستال جت به دندان‌های عقبی فک بالا یا پایین متصل می‌شود تا آنها را به سمت انتهای دهان براند.

قفس زبان

قفس زبان:

قفس زبان برای بیمارانی که عادت به مکیدن انگشت یا فشار زبان دارند، استفاده می‌شود تا فرد نتواند زبانش را به دندان‌های جلویی فشار دهد و دندان‌ها به جلو براند. همچنین با استفاده از این وسیله فرد دیگر نمی‌تواند انگشت خود را بمکد در نتیجه این عادت را ترک می‌کند.

سیم کمانی نانس و سیم پشت دندانی:

این وسیله های ارتودنسی نیز نوعی فضا نگه دار می‌باشند.

تی رکس

تی رکس:

از تی رکس برای باز کردن فضای بیشتر در فک بالا استفاده می‌شود.

هدگیر

هدگیر:

هدگیر یک وسیله ارتودنسی غیر ثابت است که برای اصلاح کراس بایت جلوی دهان یا آندربایت دندان‌های جلویی کمک می‌کند.

اسپینر یا سیم قرقره دار

اسپینر یا سیم قرقره دار:

از این وسیله ارتودنسی برای ترک عادت فشار زبان استفاده می‌شود.

آتل مفصل گیجگاهی فکی:

آتل یا اسپلینت مفصل گیجگاهی فکی برای اصلاح اختلالات بایت و جلوگیری یا برطرف کردن درد مفصل فک یا صدای آن استفاده می‌شود.