علل شکست یا ریلپس درمان ارتودنسی

از زمانی که نخستین درمان ارتودنسی با ابزارهای فعال در بیماران متوقف شده بود، ریلپس یا بازگشت مشکلات پس از درمان ارتودنسی وجود داشته است و به علت عدم وجود دانش کافی در مورد درمان ارتودنسی، موفقیت درمان دغدغه اصلی بود. این مسئله یک قرن است مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است و ما در این مقاله قصد داریم به عواملی بپردازیم که می توانند منجر به ریلپس یا بازگشت مشکلات ارتودنتیک شوند.

ریلپس یا بازگشت مشکلات ارتودنتیک چیست؟

ریلپس ارتودنسی یک شرایط دهانی است که معمولاً زمانی رخ می دهد که درمان های ارتودنتیک کامل شده اند و دندان های شما شروع به جابجا شدن به موقعیت نامطلوبی می کنند. در برخی موارد، ریلپس می تواند آنقدر شدید باشد که دندان های شما به همان موقعیت قبلی خود قبل از آغاز درمان باز می گردند.

این یک ناامیدی عظیم است که ممکن است باعث شود شما مجبور شوید همه روند درمان را دوباره آغاز کنید، و زمان و پول بیشتری دوباره هزینه کنید. موارد دیگر می توانند کمتر ناراحت کننده باشند، اما هنوز هم آزار دهنده هستند.

عدم استفاده مداوم از ریتینر بزرگ ترین اشتباه است.

افراد زیادی هستند که از بریس های ارتودنسی استفاده می کنند و موفق می شوند دندان های خود را به خوبی همراستا کنند، و چندین سال بعد متوجه می شوند که دندان ها و بایت اصلاح شده آنها مجدداً جابجا شده است.

عدم استفاده مداوم از ریتینها شایع ترین علت بازگشت مشکلات ارتودنتیک است. به همین دلیل است که اکثر ارتودنتیست ها توصیه می کنند در تمام طول عمر خود به استفاده روزانه از ریتینرها یا حداقل 2 تا 3 مرتبه در طول هفته متعهد باشید. ابزارهایی که به راحتی برای پاکسازی دندان ها برداشته می شوند، و ریتینرهای ثابتی که برای مدیریت- حفظ بازگشت مشکلات ارتودنتیک استفاده می شوند، برای دستیابی به یک نتیجه موفق بسیار مؤثر هستند. با استفاده متعهدانه از ریتینر و نظارت بر اثربخشی آن می توانید شانس خود را برای حفظ اصلاح انجام شده به طور چشمگیری افزایش دهید.

شکست درمان ارتودنسی

عدم دنبال کردن دستور العمل های ارتودنتیست

یکی از جنبه های مهم مراقبت های پس از درمان، مراجعه مجدد به ارتودنتیست برای چکاپ های دوره ای است. این عنصر کلیدی در موفقیت دراز مدت شما است، زیرا چکاپ دوره ای برای مطمئن شدن از اینکه الاینرهای متحرک، بایت، و نحوه قرار گیری دندان های شما هنوز ثابت مانده اند، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بعلاوه، این مراجعات این امکان را برای ارتودنتیست شما فراهم می آورند که هر گونه تنظیمات جزئی که ممکن است نیاز باشند را انجام دهد. در صورتی که مشخص شود دندان های شما در حال جابجا شدن هستند، ممکن است نیاز باشد مداخلات زود هنگام از بروز یک فاجعه پیشگیری کنند.

تناسب ابزار شما باید به صورت منظم تحت نظارت قرار بگیرد و در صورت لزوم تنظیم شود. در برخی موارد، وقتی ارتودنتیست شما یک ریتینر دائمی (سیمی) برای شما ساخته است که با چسب پشت دندان های جلوی فک پایین شما ثابت می ماند، باید به صورت دوره ای چک شود.

در صورت شل شدن یا شکستن ریتینر ثابت خود، لازم است بلافاصله آن را تعویض کنید، در غیر اینصورت ریلپس اتفاق خواهد افتاد. برای کسب بهترین نتایج در دراز مدت، مشاوره ها و چکاپ های پس از برداشتن براکت ها با ارتودنتیست، حداقل هر 6 ماه یک مرتبه باید انجام شوند.

دلایل فیزیکی و آناتومیک بازگشت مشکلات ارتودنتیک

بر اساس بررسی های انجام شده با استفاده از نمونه برداری، رنگ آمیزی بافت، و میکروسکوپ نوری مشخص شد که فیبرهای موجود در الیاف پریودنتال لیگامان در طول جابجایی چرخشی ارتودنتیک کشیده می شوند. الیاف ها در یک سوم آپیکال ریشه کمتر از الیاف ها در یک سوم میانی و حتی کمتر از الیاف ها در قسمت لثه ها یا یک سوم “حاشیه ای” ریشه کشیده می شوند، که علت آن هم متفاوت بودن محیط ناحیه ریشه با پیشرفت از حاشیه به سمت اپکس ریشه است. در روز 232 مرحله حفظ، نمونه برداری ها حاکی از این بود که الیاف های یک سوم آپیکال و میانی به خوبی تطبیق پیدا کرده بودند، اما الیلف های حاشیه ای تنها تا حدودی در همان زمان تطبیق پیدا کرده بودند. علاوه بر این مشاهده شد که استخوان جدید در کنار الیاف لیگامان پریودنتال کشیده شده هم در یک سوم میانی و هم یک سوم آپیکال ریشه، به خوبی تطبیق پیدا کرده بود، اما در کنار الیاف های کشیده شده در یک سوم حاشیه ای ریشه تنها تا حدودی تطبیق پیدا کرده بود.

شکست درمان ارتودنسی

مشکلات مایوفانکشنال و عصبی- عضلانی زمینه ای درمان نشده باعث بروز ریلپس خواهند شد.

اختلالات مایوفانکشنال در نتیجه عوامل محیطی یا اکتسابی بروز می یابند و مشکلات عصبی- عضلانی تحت تأثیر مکانیزم ها اسکلتی (بنیادی) و ساختاری صورت (عضلات، فک، مفاصل فک) هستند. مشکلات عصبی- عضلانی یا فانکشنال مربوط به صورت، فک، یا دهان که به وارد آوردن فشار بی دلیل خود به دندان ها ادامه می دهند، می توانند باعث بروز ریلپس شوند. برای مثال، اگر شما زبان عضلانی قوی، یا یک بایت خیلی قوی داشته باشید، می توانند دندان ها را وادار کنند به محل نامطلوبی جابجا شوند، حتی پس از آنکه ریتینر تحویل گرفته می شود. اکثر ارتودنتیست ها تلاش خواهند کرد عادات بدی مانند تانگ تراست، تنفس از راه دهان، مشکلات بلع، یا مکیدن انگشت را قبل از شروع درمان برطرف کنند.

این نوع عادات (در صورت وجود) حاکی از جنبه های مهم علت یک مورد هستند که باید حذف شوند، در غیر اینصورت، اصلاح صورت گرفته مدت کوتاهی پس از تکمیل درمان به تدریج شروع به بازگشت خواهد کرد.

نمونه هایی وجود دارند که بیمار به دلیل تانگ تراست سه بار تحت درمان مجدد قرار گرفته است و تنها 6 ماه پس از برداشتن براکت ها از روی دندان ها، اپن بایت وی دوباره بوجود آمده است. وقتی مشکلات مایوفانکشنال وجود داشته باشند، بسیار مهم است که از یک متخصص این زمینه کمک بگیرید.

متأسفانه، بسیاری از بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند و مشکلات مایوفانکشنال دارند، ممکن است آن را شناسایی نکنند، برخی دیگر نیز ممکن است به سادگی به سادگی از پیچیدگی ها، خطرات، و نتایج نامطلوبی بازگشت مشکلات ارتودنتیک خود آگاه نباشند. بنابراین، آغاز درمان برای تغییر عادات و برای حمایت از ثبات دندان ها (بایت) بسیار مهم است.

تأثیر ژنتیک ممکن است عامل زمینه ای بازگشت مشکل ارتودنتیک باشد.

دیدگاه بالینی موجود مربوط به زمینه ژنتیکی، به عنوان مبنایی برای علت شناسی مال اکلوژن پیشنهاد شده است. و مانند هر پرسش دیگری که به صورت علمی حل نشده است، تصورات مربوط به اشکال وراثت تک ژنی یا مندلی همچنان قابل بحث است. با این وجود، حتی اگر هرگز به درمان ارتودنسی فکر نکرده اید، و به صورت طبیعی دندان های صاف و یکدست و لبخندی زیبا به شما هدیه داده شده است، به لطف ژنتیک، ممکن است متوجه شوید دندان های شما در حال جابجا شدن هستند، و با ورود شما به دوره نوجوانی ممکن است با روند اجتناب ناپذیر بالا رفتن سن مواجه شوید.

تأثیر ژنتیک شخصی شما در ارتباط با درمان و مراقبت ارتودنسی، در صورتی که به طور کامل درک یا درمان نشود می تواند منجر به بروز ریلپس ارتودنسی شود. این یک حقیقت زندگی است، مهم نیست چه مدت شما قادر بوده اید دندان های خود را در یک راستا حفظ کنید. برخی افراد به دلیل استعداد ژنتیکی خود، بیشتر مستعد از دست دادن دندان و بیماری پریودنتال (لثه) هستند. یک ویژگی یا بیماری ژنتیکی می تواند از یک یا هر دو والدین به فرزند منتقل شود، یا می تواند نتیجه اشتباهات تصادفی در مجموعه ژن های بدن باشد. در اصل، ژن یا ژن های غیر فعال ی مفقود شده می توانند باعث ایجاد یک بیماری ژنتیکی شوند.

بنابراین، مراقبت استثنائی از دندان ها برای جلوگیری از ریلپس ارتودنسی بسیار مهم است. سرمایه گذاری روی معاینات منظم دندانپزشکی و مراقبت های روزانه عالی در منزل، و رعایت بهداشت نیز از سلامت دهان و دندان های شما در دراز مدت محافظت می کنند.

شکست درمان ارتودنسی

نقش رویش مرحله آخر دندان ها

نقش دندان های مولر سوم در مواردی که مشکلات نشان داده می شوند و باید به صورت مجزا مورد بررسی قرار بگیرند، فوق العاده مهم است. دندان های مولر سوم (که به دندان های عقل معروف هستند) در اواخر مراحل پیشرفت رویش دندان ها بیرون می آیند. دندان های مولر سوم در اکثر موارد بین سنین 18 تا 21 سالگی بیرون می آیند، و تا این زمان اکثر بیماران کم سن درمان ارتودنسی خود را کامل کرده اند.

باور موجود این است که فشاری که با رویش دندان های مولر سوم وارد می شود علت فشردگی دندان ها در مراحل آخر رویش است که باعث بروز ریلپس می شود. بر اساس متخصصان دندانپزشکی، در برخی بیماران کم سن که مشکلات اسکلتی دارند، الگوهای غیر عادی رشد پس از درمان ارتودنسی ادامه پیدا می کنند. علت تأثیر قدرتمند چرخه رویش طبیعی آنها است که با محافظت شدید در طول دوره انتهایی رشد می تواند تغییر داده شود.

با این حال، گاهی اوقات تأثیر ژنتیک آنقدر قدرتمند است که حتی مراقبت های شدید حفظ به تنهایی در دوره رشد نمی توانند از بازگشت مشکل ارتودنتیک پیشگیری کنند. تحقیقات ارتودنتیک به این نتیجه رسیده اند که کشیدن زود هنگام دندان های مولر سوم برای ثبات طولانی مدت پس از درمان ارتودنسی ضروری است.

حصول اطمینان از قرار گرفتن تحت مراقبت و درمان صحیح ارتودنتیک

یافتن و کار کردن با یک دندانپزشک یا ارتودنتیست معتبر و مجرب یکی از مهم ترین عناصری است که باید قبل از آغاز درمان ارتودنسی مد نظر قرار دهید. عدم انجام این کار می تواند منجر به اجرای ضعیف، و ناکافی بودن درمان ارتودنسی و مشکل دار شدن مراقبت های پس از در مان شود.

در صورتی که در نظر گرفتن و درمان مشکل زمینه ای نادیده گرفته شود، درمان می تواند پر هزینه باشد و به سرعت موجب بازگشت مشکل ارتودنتیک شود. مسئله دیگر ریشه های دندان ها است، مخصوصاً اگر آنها به درستی و به شکلی محکم در جای خود قرار نگرفته باشند.

یکی از اهداف کلیدی درمان دستیابی به ارتباط مناسب بین کاسپ های دندان های فک های بالا و پایین در پایان درمان است. اگر این نتایج بدست بیایند، یک عامل ارزشمند در حفظ ثبات (در اکثر موارد درمان شده) خواهد بود، و به پیشگیری از ریلپس ارتودنتیک در آینده کمک خواهد کرد.

با همکاری یک دندانپزشک درجه یک و یک کلینیک معتبر از سال ها تجربه و سابقه نتایج عالی بهره مند خواهید شد. با این کار، مشکلات رایج همراه با رویکرد درجه پایین را کاهش خواهید داد و از هدر دادن پول در دراز مدت جلوگیری خواهید کرد.

شاید مهم ترین عوامل دخیل در پیشگیری از بازگشت مشکلات ارتودنتیک، طرح درمان و تصمیم گیری زود هنگامی است که در مورد مراقبت های ارتودنتیک گرفته می شود. برای مثال، تصمیم برای کشیدن یا نکشیدن یک یا چند دندان می تواند تأثیر چشمگیری روی نتایج یک مورد داشته باشد. بنابراین، عدم تجربه یا تجزیه و تحلیل صحیح، در مورد کشیدن می تواند منجر به بروز نتایج و مثبتی شود. اگر به یک ارتودنتیست معتبر و شناخته مراجعه کرده اید، مراقبت و توجه دقیق به جزئیات ظریفی که در طول معاینه و پیش غربالگری تجربه خواهید کرد، این اطمینان را به شما می دهد که همه عوامل مورد بحث در این مقاله مانند سن، ژنتیک، و تمایلات دهانی شما در نظر گرفته می شوند. نتیجه نهایی باید تضمین کند که هیچ شگفتی وجود نخواهد داشت و لبخند اصلاح شده شما سال های سال دوام خواهد داشت.

شکست درمان ارتودنسی

چقدر بالا رفتن سن چقدر می تواند ریلپسارتودنتیک را تسریع کند؟

روند بالا رفتن طبیعی سن چیزی است که همه ما با آن روبرو می شویم و روی همه قسمت های بدن ما تأثیر می گذارد. دیر یا زود همه سیستم های فیزیکی، سطح عملکرد و توانایی بهبودی ما رو به زوال می روند، و این تنها شامل دندان ها نمی شود. حتی اگر سال ها پیس درمان ارتودنسی داشته اید، نتایج روند پیری هر شخصی می تواند منجر به بازگشت مشکلات ارتودنتیک شوند.

برای مثال، با بالا رفتن سن ممکن است دندان ها تحت فشار قرار بگیرند و تغییر شکل دهند و مینای محافظ آنها شروع به نازک شدن و از بین رفتن کند. اصلاً غیر عادی نیست اگر دندان های ضعیف شده شما شکننده شوند و از تراز صحیح خود خارج شوند.

در حالی که دیگران به دلیل محدودیت های جسمی و معلولیت، طعمه کاهش توانایی برای حفظ استانداردهای بالای بهداشت دهانی می شوند. بنابراین، تأثیرات منفی بالقوه خیلی سریع تر اتفاق می افتند و حفظ آنها چالش برانگیزتر می شود.

بنابراین، مهم است فعال باشید، خود را مسئول بدانید، و متعهد به داشتن یک سبک زندگی سالم و مراقبت عالی از خود در طول زندگی باشید. واقعیت این است که وقتی به سن پیری رسیدید، ممکن است برای جبران خسارات ناشی از غفلت جوانی دیر شده باشد.

شکست درمان ارتودنسی

بیماری لثه می تواند سلامت دهان و دندان های شما را به خطر بیندازد و منجر به بروز مجدد مشکلات ارتودنسی شود.

وقتی سلامت پریودنتال شما با مشکل مواجه می شود و درمانی هم صورت نمی گیرد، می توان انتظار از دست رفتن دندان ها و به خطر افتادن عملکرد و زیبایی لبخند را داشت.

به طور معمول، ارزیابی و تشخیص جامع سلامت پریودنتال به عنوان بخشی از ارزیابی اولیه ارتودنسی شما و قبل از شروع هر گونه درمان ارتودنسی شامل می شود. دیابت، استرس، سیگار کشیدن، تأثیرات ژنتیکی، و سایر عوامل خطر که ممکن است وجود داشته باشند نیز باید در نظر گرفته شوند و در استراتژی درمانی شما گنجانده شوند.

به گفته اکثر ارتودنتیست ها، در صورت مستعد بودن، شرایط پریودنتال در حین و بعد از درمان ارتودنسی همراه با توانبخشی عملکردی و رعایت دقیق- مراقبت عالی در منزل توسط بیمار- مدیریت و کنترل می شوند، تا بهترین نتایج برای دندان ها حاصل شوند.

در مقابل، اگر یک بررسی نه چندان خوب و دقیق از سلامت لثه های شما انجام شود یا در انجام آن احمال کاری شود، در نهایت ممکن است منجر به تشدید و تسریع روند بیماری پریودنتال و مشکلات ارتودنسی شما شود.

همراه با افزایش امید به زندگی، روز به روز به تعداد افراد بزرگسالی که به درمان ارتودنسی روی می آورند افزوده می شود. آمارها و آزمایشات و خطاهای زیاد در طول این سال ها اهمیت و نیاز به مراقبت های بعدی پس از درمان را آشکار کرده اند. این تحقیقات روی اجرای سطوح بالای مراقبت و نگهداری پیشگیرانه بافت لثه، روی حفظ سلامت دندان ها تأکید دارند.

افرادی که بیشتر مستعد بروز بیماری های پریودنتال هستند، خطر ریلپس ارتودنتیک نیز به میزان قابل توجهی در آنها بیشتر خواهد بود.

شکست درمان ارتودنسی

از دست رفتن دندان می تواند بایت اصلاح شده شما را به هم بریزد.

از دست دادن یک یا چند دندان در هر سنی می تواند خساراتی در پی داشته باشد. اگر شما پس از درمان ارتودنسی یک یا چند دندان خود را از دست دهید، در نهایت منجر به ریلپس ارتودنتیک خواهد شد، که می تواند ناامید کننده باشد.

وقتی شما به دلیل بیماری پریودنتال یا پوسیدگی یک یا چند دندان خود را از دست می دهید، دندان های کناری سعی می کنند فاصله را پر کنند و شروع به جابجا شدن و لغزیدن به سمت فضای خالی خواهند کرد. وقتی این اتفاق رخ می دهد، نه تنها می تواند روحیه شما را خراب کند، بلکه منجر به از بین رفتن تراز دندان ها و بروز مشکلات برای بایت شما خواهد شد.

اصطلاح لغزش به سمت مزیال به یک روند طبیعی اشاره دارد که باعث جابجا شدن دندان های شما به سمت جلوی لبخند می شود. بنابراین، لازم است که نسبت به خود مسئولیت داشته باشید و در مورد میزان مراقبت های خانگی و بهداشتی که انجام می دهید، به ویژه پس از درمان های ارتودنسی، فعال تر باشید. البته، اگر می خواهید از سرمایه گذاری، بایت اصلاح شده، و لبخند جدی خود برای مدت رمانی طولانی محافظت کنید، نیز این مورد صدق می کند.

برای اطمینان از اینکه مجبور نیستید درمان های ارتودنسی خود را مجدداً انجام دهید، ضروری است که روزانه ریتینرهای خود را بی وقفه استفاده کنید و مشکلات مایوفانکشنال یا عصبی- عضلانی خود را قبل از آغاز درمان ارتودنسی خود اصلاح و برطرف کنید. و اطمینان حاصل کنید که از دندان ها و لثه های خود مراقبت استثناعی می کنید.

دستور العمل های بالینی

بر اساس شواهد موجود، توصیه های زیر برای به حداقل رساندن تأثیر منفی ریلپس پس از مرحله فعال درمان ارائه می شوند:

• در مرحله طراحی درمان برای حفظ برنامه ریزی کنید، وقتی مال اکلوژن با حرکت دندان ها که در طول درمان رخ می دهد هنوز اصلاح نشده است.
• راجع به اهمیت حفظ نتایج درمان در انتهای دوره درمان بحث کنید، اغلب در طول دوره فعال درمان به آن اشاره کنید و مجدداً در جلسه دیباندینگ و برداشتن براکت ها از روی دندان ها و در جلسه های مشاوره پس از دیباندینگ روی اهمیت آن تأکید کنید.
• به حفظ نتایج نه به عنوان یک دغدغه بعدی ، بلکه به عنوان یک بخش جدایی ناپذیر درمان فکر کنید.
• از آنجا که الیاف های پریودنتال لیگامان و بافت لثه تقریباً یک سال طول می کشند تا کاملاً تطبیق پیدا کنند، در حفظ آنها تلاش کنید، مخصوصاً در سال نخست این مرحله از درمان.
• تا جایی که ممکن است، اصول آزمایش شده و واقعی تثبیت درمان ارتودنسی را در مورد منحرف شدن دندان های جلو، شکل قوس دندانی پایین، تغییر در ارتفاع قوس دندانی، و نیز وسیع شدن فک پایین دنبال کنید.
• روش های جراحی را مد نظر قرار دهید تا به حداقل رساندن بازگشت مشکل ارتودنتیک پس از دیباندینگ کمک کنید.
• مطمئن شوید که عادات بد دهانی مانند مکیدن انگشت در زمان برداشتن ابزارهای ارتودنسی دیگر فعال نیستند. در صورت لزوم، از خدمات متخصص مایوفانکشنال در طول درمان استفاده کنید تا به از بین رفتن عادات بد کمک کند.
• به خاطر داشته باشید که، تنها نوع نگهدارنده نیست که به نظر می رسد مسئله مهم باشد، بلکه همکاری و استفاده بیمار از ریتینر است که مسئله حیاتی می باشد.