ایمپلنت های دندانی

علیرغم پیشرفت هایی که در زمینه مراقبت های دندانی صورت گرفته است، میلیون ها نفر در سراسر دنیا از فقدان دندان های خود رنج می برند. از دست رفتن دندان ها اساساً در نتیجه پوسیدگی، بیماری پریودنتال، یا حوادث اتفاق می افتند. سال ها، تنها گزینه درمانی موجود برای افرادی که دندان های خود را از دست داده بودند، بریج ها و پروتزها بودند. اما امروزه، ایمپلنت های دندانی در دسترس هستند.

ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت دندانی چیست؟

ایمپلنت های دندانی جایگزین هایی از جنس تیتانیوم برای ریشه های دندان های از دست رفته هستند، که به پیچ یا پست شباهت دارند و قوی و سبک هستند. ایمپلنت ها با جراحی داخل استخوان فک کار گذاشته می شوند تا پایه هایی محکم برای جایگزین های ثابت یا متحرک دندان ها فراهم آورند که به شکلی ساخته می شوند که با دندان های طبیعی مطابقت کامل دارند.

مزایای ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت های دندانی مزایای بسیاری دارند، از جمله:

• بهبود ظاهر لبخند. ایمپلنت های دندانی ظاهر و احساسی شبیه دندان های طبیعی بوجود می آورند. و از آنجا که به گونه ای طراحی شده اند که با استخوان جوش بخورند، دائمی می شوند.
• بهبود گفتار. با استفاده پروتزهای دندانی که به خوبی داخل دهان قرار نمی گیرند، دندان ها ممکن است داخل دهان بلغزند و فرد هنگام حرف زدن مِن مِن کند یا لغات را جویده جویده ادا کند. ایمپلنت های دندانی برای فرد این امکان را فراهم می آورند که بدون آنکه نگران لغزیدن دندان های خود باشد حرف بزند.

ایمپلنت های دندانی

• راحتی بیشتر. از آنجا که ایمپلنت ها به بخشی از دهان تبدیل می شوند، ناراحتی های همراه با پروتزهای متحرک را ندارند. پروتزهای متحرک، همانطور که از نام آنها بر می آید، متحرک هستند و باید در مواقع خاصی از دهان خارج شوند. اما ایمپلنت ها ثابت هستند و ناراحتی های توده چسب هایی که برای پروتزها استفاده می شوند را به همراه ندارند.
• سهولت در خوردن غذا. لغزیدن پروتزهای دندانی می تواند باعث شود جویدن دشوار شود. ایمپلنت های دندانی عملکردی شبیه دندان های طبیعی دارند که اجازه می دهند با اطمینان و بدون درد غذای مورد علاقه خود را بخورید.
• بالا بردن اعتماد به نفس. ایمپلنت های دندانی می توانند لبخند زیبای از دست رفته تان را به شما بازگردانند و کمک کنند احساس بهتری از خودتان داشته باشید.
• بهبود سلامت دهان. کاشت ایمپلنت های دندانی، مانند بریج های بر پایه دندان، نیاز به تراشیدن دندان های دیگر ندارد. از آنجا که در دندان های مجاور تغییری ایجاد نمی شود تا ایمپلنت را حمایت کنند، دندان های طبیعی و سالم شما دست نخورده باقی می مانند، در نتیجه سلامت دهان در دراز مدت بیشتر حفظ می شود. ایمپلنت های دندانی تکی نیز اجازه می دهند دسترسی به بین دندان ها راحت تر صورت بگیرد، در نتیجه بهداشت دهان ارتقاء پیدا می کند.
• دوام بیشتر. ایمپلنت های دندانی بسیار با دوام هستند و چندین سال در جای خود باقی خواهند ماند. با مراقبت خوب، بسیاری از ایمپلنت ها تا پایان عمر دوام خواهند داشت.

ایمپلنت های دندانی

• حفظ استخوان فک و لثه ها. فشارهایی که به دندان های طبیعی وارد می شوند از طریق ریشه دندان به استخوان فک منتقل می شوند که سلول های استخوان ساز داخل آن را تحریک می کنند، در نتیجه مانع تحلیل تدریجی استخوان فک می شوند. با از دست رفتن دندان ها، این عامل محرک دیگر وجود ندارد، بنابراین تحلیل استخوان فک به تدریج صورت می گیرد. با قرار گرفتن ایمپلنت های دندانی به جای ریشه دندان از دست رفته و جوش خوردن آن با استخوان، فشارهای ناشی از جویدن که به روکش روی ایمپلنت وارد می شوند کار تحریک سلول های استخوان ساز را انجام می دهند و مانع تحلیل استخوان فک و لثه ها می شوند. به این ترتیب مانع تغییر فرم صورت می شوند.

نرخ موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی چقدر است؟

نرخ موفقیت ایمپلنت های دندانی متفاوت است و به طور کلی، بسته به محل کاشت آنها داخل استخوان فک، نرخ موفقیت آنها بالای ۹۸% است. با مراقبت های صحیح، ایمپلنت ها می توانند یک عمر دوام داشته باشند.

ایمپلنت های دندانی

چه کسانی شرایط لازم برای دریافت ایمپلنت ها را دارند؟

در اکثر موارد، هر کسی که آنقدر سالم است که آمادگی کشیدن ساده دندان و جراحی های دهان را داشته باشد، می تواند برای دریافت ایمپلنت های دندانی مناسب باشد. بیماران باید لثه های سالم و استخوان کافی برای نگه داشتن ایمپلنت داشته باشند. علاوه بر این، باید بتوانند بهداشت دهان را به خوبی رعایت کنند و به طور منظم به دندانپزشک مراجعه نمایند. افرادی که زیاد سیگار می کشند، و یا از اختلالات مزمن کنترل نشده- مانند دیابت یا بیماری های قلبی- رنج می برند، یا بیمارانی که پرتو درمانی در ناحیه سر و گردن داشته اند، باید به طور منظم معاینه شوند. اگر به فکر دریافت ایمپلنت های دندانی هستید، از دندانپزشک خود بپرسید آیا شرایط لازم برای دریافت آنها را دارید یا خیر.

آیا بیمه های خدمات درمانی آنها را پوشش می دهند؟

به طور کلی، در حال حاضر، ایمپلنت های دندانی تحت پوشش بیمه های خدمات درمانی نیستند. البته، بسته به بیمه ای که از آن استفاده می کنید، و نیز علت از دست رفتن دندانه ها، ممکن است ایمپلنت های شما تحت پوشش بیمه قرار بگیرند. باید از شرکت ارائه دهنده خدمات بیمه خود پرسش های مربوط به این موضوع را بپرسید.

بیش از ۶۰ تولید کننده ایمپلنت های دندانی و موادی وجود دارد که برای ساخت ترمیم هایی مانند اباتمنت ها و روکش های دندانی استفاده می شود. به این دلیل، دندانپزشک ها گزینه های مختلفی در دسترس دارند تا بهترین نوع ایمپلنت را متناسب با نیازهای خاص بیمار خود پیدا کنند. البته باید متذکر شد موفقیت همه این درمان ها و انواع ایمپلنت ها و قطعات آنها به تجربه دندانپزشک و جراحی بستگی دارد که از آنها استفاده می کند.

ایمپلنت های دندانی

انواع ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت های دندانی یا بر اساس شکل و نحوه جایگذاری آنها دسته بندی می شوند یا بر اساس فرایندی که برای قرار گیری آنها استفاده می شود (یک یا دو مرحله ای).

ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت های ساب پریوستال Subperiosteal

ایمپلنت های ساب پریوستال عموماً برای فرایندهای تک مرحله ای مورد استفاده قرار می گیرند. آنها داخل بافت لثه و روی استخوان فک قرار می گیرند و پست آنها از لثه ها بیرون می زند تا ترمیم را روی خود نگه دارد. مهمترین مزیت این نوع ایمپلنت، این است که می تواند دنچرها را محکم روی خود نگه دارد، مخصوصاً برای افرادی خوب هستند که استخوان آنها از ارتفاع کافی برخوردار نیست.

ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت های اندوستیل Endosteal

این نوع ایمپلنت های دندانی پر استفاده ترین ایمپلنت های دندانی هستند که معمولاً در فرایندهای دو مرحله ای کاشت ایمپلنت مورد استفاده قرار می گیرند. آنها با کمک جراحی مستقیماً داخل استخوان فک قرار می گیرند و جایگزین های بریج های دندانی یا پروتزهای متحرک هستند. همانطور که در تصویر مشاهده می کنید، آنها در انواع مختلفی مانند تیغه ای، پیچ مانند، و استوانه ای وجود دارند.

ایمپلنت های دندانی دو مرحله ای

فرایند دو مرحله ای پر استفاده ترین روش کاشت ایمپلنت است. ایمپلنت با جراحی داخل استخوان فک قرار می گیرد به گونه ای که داخل استخوان زیر لثه ثابت می شود. سپس بافت لثه با بخیه زده می شود تا ایمپلنت را در برابر فشار محافظت کند، در حالی که استخوان اطراف بهبود پیدا می کند و با آن جوش می خورد. پس از یک دوره بهبود، جراحی دوم برای باز کردن روی ایمپلنت انجام می شود تا اباتمنت و روکش متصل شوند.

ایمپلنت های دندانی یک مرحله ای

در این روش یک ایمپلنت دندانی یک تکه بلندتر استفاده می شود که به محضی که داخل استخوان فک قرار می گیرد از داخل لثه بیرون می زند. پس از دوره بهبود، اباتمنت و روکش را می توان بدون جراحی های دیگری انجام داد که برای باز کردن روی ایمپلنت انجام می شوند. به جای آن، یک ایمپلنت دو تکه مانند آنچه در جراحی دو مرحله ای کاربرد دارد، می تواند استفاده شود. ایمپلنت و هیلینگ اباتمنت در طول جراحی اولیه بلافاصله متصل می شوند. نقطه ضعف این روش این است که ایمپلنت در برابر فشارهای خارجی آسیب پذیر است و باید احتیاط زیادی شود تا این اطمینان حاصل شود که در روند بهبود تداخلی صورت نمی گیرد.

تحقیقات نشان می دهندکه هر دو فرایندهای یک و دو مرحله ای نرخ موفقیت یکسانی دارند. از دندانپزشک یا جراح دهان خود بپرسید کدام روش را انجام می دهد و برای شما توضیح دهد کدامیک برای موقعیت خاص شما مفیدتر و مناسب تر است.

بارگذاری سریع

در مواردی که با دقت انتخاب می شوند، ایمپلنت و ترمیم دندانی هر دو طی یک جراحی کار گذاشته می شوند. ایمپلنت، بلافاصله پس از کشیدن دندان، با جراحی کار گذاشته می شود و جایگذاری روکش آن مدت کوتاهی پس از آن انجام می شود. حجم و تراکم کافی استخوان لازم هستند، تا فرد گزینه مناسبی برای این فرایند باشد.

ایمپلنت های دندانی

انواع سطوح ایمپلنت ها

تعداد زیادی از ایمپلنت های دندانی با تیتانیوم ساخته می شوند، اما ماده سطحی ایمپلنت های متفاوت است. موادی که مورد استفاده قرار می گیرند، اصلی ترین عاملی هستند که در ثبات درمان و استحکام دراز مدت آن نقش دارند. سطوح منفذ دار باعث می شوند در مقایسه با سطوح صاف تیتانیوم سطح تماس های بیشتری بوجود بیاید. دیگر انواع سطوح اسید- اِچ شده (ایجاد تخلخل در یک سطح با اسید جهت افزایش انرژی سطح)، گریت- بلاست شده (پردازش سطح ایمپلنت از طریق جریان پر شتاب ذرات ساینده و کمپرس هوا جهت افزایش بستر سطحی)، و سطوح زبر شده، پوشش هیدروکسی آپاتیت پلاسما اسپری شده، و سطوح پلاسما اسپری شده (نوعی پردازش سطحی شامل رسوب ذرات پودری سرامیک با فلز در حرارت بالا که کاملاً یا نسبتاً ذوب شده، سپس سریعاً دوباره جامد می شود و یک پوشش متراکم یا متخلخل ایجاد می کند) یا سطوح تیتانیومی با شیارهای بسیار باریک.

ایمپلنت های دندانی

کانکتورها یا اجزاء متصل کننده

ایمپلنت های دندانی را می توان بر اساس نوع یا شکل سر آنها دسته بندی کرد. اباتمنت و روکش باید با پیچ یا چسب، با یکی از سه نوع اصلی کانکتورها، به سر ایمپلنت متصل شوند:

ایمپلنت های دندانی

کانکتورهای شش ضلعی داخلی

این کانکتورها اشکال شش ضلعی دارند و در ورودی سر ایمپلنت های دندانی واقع شده اند که دندانپزشک اباتمنت یا روکش را به آن پیچ می کند.

کانکتورهای شش ضلعی خارجی

این کانکتورها اشکال شش ضلعی دارند که روی سر ایمپلنت های دندانی سوار می شوند.

کانکتورهای هشت ضلعی داخلی

این کانکتورها اشکال هشت ضلعی دارند و دارای یک ورودی در قسمت سر ایمپلنت دندانی هستند که دندانپزشک اباتمنت یا روکش را به آن پیچ می کند.

اندازه ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت ها می توانند بر اساس اندازه (سطح مقطع) آنها شناسایی شوند. این می تواند مشخص کند آیا می توان آنها را داخل دهان قرار داد یا خیر. هر مورد آنقدر متفاوت است که اندازه ایمپلنتی که استفاده می شود، به حجم استخوان موجود و فضای موجود بستگی دارد.

ایمپلنت های دارای سطح مقطع استاندارد

دارای قطری بین ۵/۳ تا ۲/۴ میلی متر هستند. آنها معمولاً در قسمت های جلویی دهان کار گذاشته می شوند.

ایمپلنت های دارای سطح مقطع وسیع

این نوع ایمپلنت ها، که قطری بین ۵/۴ تا ۶ میلی متر دارند، عموماً در عقب دهان کار گذاشته می شوند، تا جایگزین دندان های مولر شوند.

مینی ایمپلنت ها یا ایمپلنت های باریک

قطر این نوع ایمپلنت ها بین ۲ تا ۵/۳ میلی متر است. آنها برای افرادی استفاده می شوند که بین ریشه های دندان های آنها برای ایمپلنت های استاندارد فضای کافی وجود ندارد. علاوه بر این، آنها زمانی استفاده می شوند که تراکم استخوان بیمار کافی نیست.