انکوریج یا تکیه گاه در ارتودنسی

برای درمان ارتودنسی، قبل از آغاز درمان فعال هر مورد ارتودنسی، باید به خوبی برای انکوریج یا تکیه گاه برنامه ریزی شود تا هیچ گونه مشکلی در طول فرایند درمان بروز پیدا نکند. در این مقاله ما قصد داریم به مبحث انکوریج از همه جهات بپردازیم.

انکوریج یا تکیه گاه چیست؟

بر اساس قانون سوم نیوتن، برای هر کنشی (عملی) واکنش (عکس العمل) برابری از نظر اندازه از سمت مخالف وجود دارد. اصطلاح انکوریج به ماهیت و میزان مقاومت در برابر جابجایی اشاره دارد که روی یک واحد آناتومیک اعمال می شود، زمانی که برای منظور تحت تأثیر قرار دادن جابجایی دندان ها استفاده می شود. تعریف دقیق تر انکوریج عبارت است از محلی که نیروی جابجایی دندان ها از آنجا گرفته می شود. تعریف دیگر انکوریج عبارت است از مقاومت در برابر جابجایی های ناخواسته دندان ها.

انکوریج یا تکیه گاه در ارتودنسی

چه نقاطی به عنوان انکوریج در ارتودنسی محسوب می شوند؟

اساساً، منابع انکوریج در درمان ارتودنسی می توانند به صورت زیر خلاصه شوند:

منابع داخل دهانی

• دندان ها
• استخوان آلوئولار
• استخوان کورتیکال
• استخوان پایه ای فک
• عضلات

منابع خارج دهانی

• جمجمه

استخوان آکسیپیتال (پس سری)

استخوان پریتال (آهیانه)

• استخوان های صورت

استخوان قدامی

سمفیز (چانه) فک پایین

پشت گردن (استخوان سرویکال یا گردنی)

منابع انکوریج داخل دهانی

دندان ها

در ارتودنسی، خود دندان ها پر استفاده ترین واحدهای انکوریج برای مقاومت در برابر جابجایی های ناخواسته هستند. نیروها می توانند از یک دسته از دندان ها برای جابجایی دندان های خاص دیگر وارد شوند. عوامل بسیاری مربوط به دندان ها می توانند انکوریج را تحت تأثیر قرار دهند، از جمله: شکل ریشه ها، اندازه (ارتفاع) ریشه ها، موقعیت آناتومیک دندان ها، وجود دندان انکیلوز شده (جوش خورده به استخوان فک)، انحراف محوری دندان ها، تشکیل ریشه ها، نقاط تماس دندان ها و فاصله بین کاسپ های آنها.

شکل ریشه

به طور کلی، در برش مقطعی می تواند گرد، تخت (مزیو- دیستال)، یا مثلثی باشد. توزیع بافت های پریودنتال روی سطح ریه نیز به انکوریج کمک می کند. هر چه فیبرهای بیشتری وجود داشته باشند، پتانسیل انکوریج بهتری وجود دارد. مسیر اتصال فیبرها نیز روی انکوریجی که دندان ها بوجود می آورند تأثیر می گذارد. در ریشه های گرد تنها نیمی از فیبرهای آنها در جهت خاصی تحت فشار قرار می گیرند، بنابراین کمترین تکیه گاه ممکن را ارائه می دهند. ریشه های مسطح مزیو- دیستال قادر به مقاومت بهتر در برابر جابجایی های مزیو دیستال هستند، در مقایسه با جابجایی های لبی- زبانی، زیرا در مقایسه با سطوح نسبتاً باریک تر لبی- زبانی، تعداد بیشتری فیبر روی سطوح مسطح فعال می شوند.

ریشه های مثلثی، مانند ریشه های دندان های نیش قادرند انکوریج بیشتری فراهم آورند. مسطح بودن آنها به مقاومت آنها می افزاید. چیدمان سه پایه ریشه هایی مانند ریشه های دندان های مولر فک بالا نیز به افزایش لنگر می افزایند. ریشه پالاتال گرد در برابر اکستروژن (بیرون آوردن از داخل حفره) کمک می کند و دو ریشه باکال مسطح در برابر اینتروژن (فرو بردن دندان داخل حفره) و فشارهای مزیو- دیستال مقاومت می کنند.

انکوریج یا تکیه گاه در ارتودنسی

اندازه (ارتفاع) ریشه

هر چه ریشه ها بزرگتر یا بلندتر باشند، انکوریج بیشتری می توانند فراهم بیاورند. دندان های نیش ماگزیلاری، به دلیل ریشه های بلندی که دارند، در برخی موقعیت های بالینی خاص می توانند دشوارترین دندان ها برای جابجا کردن باشند.

تعداد ریشه ها

هر چه منطقه سطح ریشه ها بزرگتر باشد، حمایت پریودنتال بیشتری وجود دارد، در نتیجه پتانسیل بیشتری برای لنگر شدن وجود دارد. دندان هایی که چند ریشه دارند در مقایسه با دندان هایی که یک ریشه با ارتفاع مشابه دارند انکوریج بزرگتری فراهم می آورند.

موقعیت آناتومیک دندان ها

گاهی اوقات موقعیت دندان ها در هر قوس دندانی به تنهایی نیز به افزایش پتانسیل انکوریج آنها می افزاید. مانند دندان های مولر دوم فک پایین، که بین دو تیغه واقع شده اند- mylohyoid و oblique خارجی)- آنها مقاومت بیشتری در برابر جابجایی های مزیال از خود نشان می دهند.

وجود دندان انکیلوز شده

جابجایی ارتودنتیک چنین دندان هایی امکان پذیر نیست، بنابراین می توانند گزینه های فوق العاده ای برای تکیه گاه باشند.

انحراف محوری دندان ها

وقتی دندان ها در مسیر مخالف با نیرویی که وارد می شود منحرف شده باشند، مقاومت یا انکوریج بیشتری فراهم می آورند.

تشکیل ریشه ها

جابجایی دندان هایی که ریشه های آنها هنوز به طور کامل تشکیل نشده اند راحت تر است و انکوریج کمتری فراهم می آورند.

نقاط تماس دندان ها

دندان هایی که سطح تماس فشرده/ یا گسترده تری دارند انکوریج بیشتری فراهم می آورند.

فاصله بین کاسپ های دندان ها

فاصله خوب بین کاسپ های دندان ها پتانسیل انکوریج خوب بودن را افزایش می دهد. اساساً به این دلیل که جلوی جابجایی دندان های موجود در یک فک، به علت تماس با دندان های فک روبرو، گرفته می شود. این بویژه در مورد دندان های خلفی صدق می کند که وجود وجوه فرسایشی را نیز نشان می دهند.

استخوان آلوئولار

استخوان آلوئولار اطراف ریشه های دندان ها مقاومت بیشتری در برابر جابجایی دندان ها تا یک مقدار نیروی مشخص مقاومت بوجود می آورد، که فراتر از آن موجب تغییر شکل استخوان خواهد شد. هر چه استخوان آوئولار از تراکم کمتری برخوردار باشد، انکوریج کمتری ارائه می دهد. هر چه استخوان بالغ تر باشد، انکوریج را افزایش می دهد. این اتفاق به دو علت رخ می دهد: یکی اینکه استخوان بیشتر کلیسفیه می شود (مواد معدنی بیشتری جذب می کند) و حل شدن آن بیشتر طول می کشد، دوم اینکه، ظرفیت بازسازی مجدد استخوان کاهش پیدا می کند. نیروهایی که در سطح استخوان بزرگتری پراکنده می شوند، انکوریج بیشتری ارائه می دهند.

انکوریج یا تکیه گاه در ارتودنسی

استخوان کورتیکال

از آنجا که خونرسانی و گردش استخوان در استخوان کورتیکال کمتر است این استخوان متراکم تر است. از این رو، اگر دندان های خاصی برای برای تماس پیدا کردن با استخوان کورتیکال چرخانده شده باشند، پتانسیل انکوریج شدن آنها بیشتر است. البته این ایده مخالفانی نیز دارد، زیرا نشان داده شده است که در چنین موقعیت هایی تحلیل ریشه دندان ها بیشتر مشاهده شده ست و خطر از دست رفتن حیات چنین دندان هایی نیز بیشتر است.

استخوان پایه ای فک

برخی قسمت های خاص استخوان پایه اس فکمانند سخت کام و سطح لینگوال (زبانی) قمست قدامی فک پایین می توانند به منظور افزایش انکوریج داخل دهانی مورد استفاده قرار بگیرند دکمه پالاتال دستگاه نانس از انکوریجی استفاده می کند که سخت کام فراهم آورده است تا در برابر جابجایی های مزیال دندان های مولر فک بالا مقاومت کند.

عضلات

تحت شرایط عادی، عضلات پیرامون دهان نقش مهمی در رشد قوس های دندانی ایفا می کنند. شل بودن عضلات پیرامون دهان ممکن است منجر به ایجاد فاصله بین دندان ها قدامی و انحراف رو به جلوی آنها شود. تنش بیش از حد همین عضلات تأثیر معکوس دارد. بامپر لب ابزاری است که از قابلیت ارتجاعی عضلات لب ها استفاده می کند و قدرت انکوریج دندان های مولر فک پایین را ارتقاء می دهد و از جابجایی مزیال آنها پیشگیری می کند.

انکوریج یا تکیه گاه در ارتودنسی

نقاط خارج دهانی انکوریج ارتودنسی

جمجمه

هدگیرها تکیه گاه خود را از استخوان پس سری یا قسمت های آهیانه ای جمجمه می گیرند. این ابزارها در کنار یک فیس بو استفاده می شوند تا جلوی رشد فک بالا را بگیرند و دندان های فک بالا را به صورت دیستال جابجا کنند.

استخوان های صورت

استخوان قدامی (منطقه پیشانی) و سمفیز (چانه) فک پایین برای واحدهای مقاومت در طول دوره درمان با فیس ماسک استفاده می شوند تا از فک بالا محافظت کنند.

پشت گردن (استخوان سرویکال)

هدگیرهای سرویکال یا پشت گردنی تکیه گاه خود را از پشت گردن یا منطقه سرویکال فراهم می کنند. علاوه بر این، از آنها برای ایجاد تغییراتی در دندان های فک های بالا و پایین استفاده می شود.

دسته بندی های لنگرها

به طور کلی، تکیه گاه ها می تواند به صورت های زیر دسته بندی شوند:

بر اساس نحوه اعمال نیرو

تکیه گاه ساده

تکیه گاه ثابت

تکیه گاه دو طرفه

بر اساس دخیل بودن فک

تکیه گاه داخل فک بالا

تکیه گاه بین فک بالا

بر اساس محل تکیه گاه

تکیه گاه داخل دهانی

تکیه گاه خارج دهانی: پس سری (سرویکال)، آهیانه ای (آکسیپیتال)، جمجحمه ای (کرانیال)، و صورت

تکیه گاه عضلانی

بر اساس تعداد واحدهای تکیه گاه

تکیه گاه تکی یا اولیه

تکیه گاه ترکیبی

تکیه گاه چندگانه یا تقویت شده

بر اساس میزان تکیه گاه مورد نیاز

حداکثر تکیه گاه (تکیه گاه نوع A)

تکیه گاه متوسط (تکیه گاه نوع B)

حداقل تکیه گاه (تکیه گاه نوع C)

تکیه گاه مطلق (تکیه گاه مستقیم یا غیر مستقیم).

بر اساس نحوه اعمال نیرو

تکیه گاه ساده

در این نوع، نحوه اعمال نیرو به گونه ای است که می تواند انحراف محوری دندان یا دندان های تکیه گاه را در صفحه فضایی که نیرو در آن در حال اعمال شدن است را تغییر دهد. به عبارت دیگر، از مقاومت واحد تکیه گاه برای انحراف نوک دندان ها استفاده می شود تا دندان یا دندان های دیگر را جابجا کند. در این نوع انکوریج، ابزار معمولاً تعدادی بیشتری از دندان هایی که قرار است داخل یک قوس دندانی جابجا شوند را درگیر می کند. به طور ایده آل، مجموع سطوح ریشه های دندان های تکیه گاه باید دو برابر دندان هایی باشد که قرار است جابجا شوند. در تکیه گاه ساده، مقدار نیروی که به هر دندان تکیه گاه وارد می شود برابر است با کل نیروی جابجایی ابزار تقسیم بر تعداد دندان های تکیه گاه.

تکیه گاه ثابت

این نوع تکیه گاه تحت عنوان تکیه گاه دندانی تعریف می شود که در آن نحوه اعمال نیرو تمایل به جابجایی بدنه واحد انکوریج در صفحه فضایی دارد که این نیرو در آن اعمال می شود. در این نوع تکیه گاه، از مقاومت دندان های تکیه گاه به جابجایی کل بدنه دندان برای جابجایی دندان های دیگر استفاده می شود. تکیه گاه ثابت مقاومتی بیشتر از تکیه گاه ساده در برابر جابجایی های ناخواسته دندان ها فراهم می آورد.

تکیه گاه دو طرفه

تکیه گاه دو طرفه به مقاومتی اشاره دارد که دو واحد بوجود می آورند که در روبروی یکدیگر واقع شده اند، هنگامی که پراکندگی نیروهای مساوی و متضاد تمایل به جابجایی هر واحد به سمت یک اکلوژن نرمال تر دارد. در برخی از فرایندهای درمان، مطلوب است که دندان ها یا گروهی از دندان ها با پتانسیل تکیه گاه برابر، در جهت مخالف حرکت کنند. در چنین مواردی امکان استفاده از نیروی تکی گاه آنها به عنوان نیروی جابجا کننده برای حصول نتایج مطلوب وجود دارد.

یکی از اشکال انکوریج دو طرفه که پیوسته مورد استفاده قرار می گیرد، تحت عنوان کشش بین ماگزیلاری شناخته می شود که در آن، نیروهایی که برای جابجایی کل یا بخشی از یک قوس دندانی در یک مسیر استفاده می شوند، با جابجا کردن قوس دندانی روبرو در مسیر متضاد، به نیروهای برابری تکیه داده شده اند، بنابراین، اختلافات در هر دو قوس دندانی اصلاح می شود، که در موارد اصلاح دیاستم میدلاین، عریض کردن متقارن دو طرفه، و اصلاح کراس بایت تک دندانی نیز مشاهده می شود.

انکوریج یا تکیه گاه در ارتودنسی

بر اساس فکی که نیاز به تکیه گاه دارد

انکوریج داخل فکی

انکوریج یا تکیه گاه داخل فکی تکیه گاهی است که در آن واحدهای مقاومت درون یک فک قرار می گیرند. در صورتی که ابزارها تنها روی قوس دندانی بالا یا پایین نصب شده باشند، آنها واحدهای مقاومت داخل فکی نامیده می شوند. الاستیک کلاس یک از دندان مولر تا دندان نیش درون یک قوس دندانی کشیده می شود.

انکوریج بین فکی

انکوریج بین فکی تکیه گاهی است که در آن واحدهای کار گذاشته داخل یک فک برای تأثیر گذاری رویجابجایی دندان ها در فک دیگر استفاده می شوند. الاستیک کلاس 2 از دندان نیش فک بالا تا دندان مولر فک پایین کشیده می شود تا اصلاح مال اکلوژن کلاس 2 را تحت تأثیر قرار دهد و الاستیک کلاس 3 از دندان مولر فک بالا به دندان نیش فک پایین کشیده می شود تا مال اکلوژن کلاس 3 اصلاح شود.

بر اساس محل انکوریج

انکوریج داخل دهانی

وقتی ساختارهای داخل دهانی مانند دندان ها و دیگر مناطق آناتومیک به عنوان واحدهای انکوریج استفاده می شوند، انکوریج داخل دهانی نامیده می شود. مینی اسکروها می توانند به عنوان انکوریج مطلق داخل دهانی استفاده شوند.

انکوریج خارج دهانی

انکوریج یا تکیه گاه خارج دهانی تکیه گاهی است که از ساختارهای خارج دهانی تأمین می شود. که عبارت است از:

• منطقه سرویکال یا گردنی: استفاده از هدگیر سرویکال پول.
• منطقه آکسیپیتال یا پس سری: استفاده از هدگیر آکسیپیتال پول.
• پیشانی و چانه: استفاده از هدگیر ریورس پول.

انکوریج عضلانی

عضلات پیرامون دهان می تواند به عنوان واحدهای انکوریج در موارد خاص استفاده شود. برای مثال، لیپ بامپر از نیرویی که توسط عضلات لب پایین وارد می شود برای حرکت دندان مولر فک پایین به سمت دیستال استفاده می شود.

انکوریج یا تکیه گاه در ارتودنسی

بر اساس تعداد واحدهای انکوریج

انکوریج تکی یا اولیه

انکوریج تکی یا اولیه به عنوان مقاومتی تعریف می شود که توسط تنها یک دندان و با یک حمایت بزرگتر آلوئولار برای جابجا کردن دندان های دیگر با حمایت کمتر آلوئولار تعریف می شود، مانند فرو بردن دندان مولر به داخل حفره با استفاده از دندان مولر.

انکوریج ترکیبی

این نوعی انکوریج است که در آن بیش از یک دندان با پتانسیل انکوریج بزرگتر برای جابجا کردن یک دندان/ یا یک گروه از دندان ها با حمایت کمتر استفاده می شوند.

انکوریج تقویت شده/ انکوریج چند گانه

این نوع انکوریج اغلب زمانی استفاده می شود که دندان های موجود برای قرار گرفتن به عنوان انکوریج ساده از نظر تعداد و اندازه برای مقاومت در برابر نیروی لازم برای درمان ارتودنسی کافی نیستند و انکوریج دو طرفه برای نوع درمان مناسب نیست. در چنین شرایطی، لازم است انکوریج تقویت شود تا از جابجایی های ناخواسته دندان های تکیه گاه اجتناب شود. وقتی بیش از یک نوع واحد مقاومت استفاده می شود اصطلاحاً گفته می شود تکیه گاه تقویت شده است.

انکوریج یا تکیه گاه در ارتودنسی

بر اساس نیازهای تکیه گاه

حداکثر تکیه گاه (انکوریج نوع A)

وضعیتی که در آن اهداف درمان نیاز دارند تنها مقدار اندکی از تکیه گاه می تواند کاسته شود.

تکیه گاه متوسط (انکوریج نوع B)

وضعیتی که در آن انکوریج چندان حیاتی نیست و بستن فواصل باید با جابجایی دو طرفه عناصر فعال و انکوریج اجرا شود.

حداقل تکیه گاه (انکوریج نوع C)

وضعیتی که در آن، برای حداکثر نتایج، در طول بستن فواصل، جابجایی قابل توجهی از عناصر انکوریج (از دست رفتن انکوریج) انتظار می رود.

تکیه گاه مطلق

در این نوع تکیه گاه، از جابجایی واحد تکیه گاه به سمت مزیال پرهیز می شود تا 100% فضای خالی دندان کشیده شده حفظ شود. در سال های اخیر، ابزارهای انکوریج اسکلتی موقتی تیتانیومی (TSAD) مانند مینی ایمپلنت ها در درمان ارتودنسی استفاده شده اند تا انکوریج مطلق را فراهم کنند بدون آنکه نیازی به همکاری بیمار داشته باشد. مینی اسکروها آنقدر کوچک هستند که می توانند در مناطق مختلفی از استخوان آلوئولار کار گذاشته شوند. وقتی TSAD مستقیماً برای جابجا کردن یک دندان استفاده می شود این نوع تکیه گاه می تواند در دسته تکیه گاه های مستقیم قرار بگیرد و وقتی یک یا یک گروه از دندان ها به TSAD متصل می شوند که مانند واحدهای تکیه گاه پریودنتال- اسکلتی عمل می کند که امکان جابجا شدن یک یا یک گروه از دندان ها بر خلاف این واحد تثبیت شده را فراهم می کند، در دسته تکیه گاه های غیر مستقیم قرار می گیرد.

انکوریج یا تکیه گاه در ارتودنسی

طراحی تکیه گاه در بیماران ارتودنتیک

در زمان تعیین فضای مورد نیاز برای برطرف کردن مال اکلوژن در یک مورد خاص، ضرورت دارد برای فضایی که ممکن است احتمالاً در نتیجه حرکت غیر قابل تغییر دندان تکیه گاه از بین برود برنامه ریزی شود. نیازهای تکیه گاه به موارد زیر بستگی دارد:

• دندان هایی که قرار است جابجا شوند: هر چه تعداد دندان هایی که نیاز به جابجایی دارند بیشتر باشد تکیه گاه بزرگتری می طلبد. جابجایی دندان ها به صورت تکی مانند رو به داخل حفره آوردن دندان نیش به طور مجزا به جای به داخل حفره آوردن کل دندان های جلوی دهان با هم موجب کاهش بار روی دندان تکیه گاه خواهد شد.
• نوع دندانی که قرار است جابجا شود: دندان های دارای ریشه های مسطح بزرگ و یا دارای بیشتر از یک ریشه بار بیشتری به دندان تکیه گاه وارد می کند، بنابراین، جابجا کردن یک دندان نیش در مقایسه با یک دندان پیش یا یک دندان مولر در مقایسه با یک دندان پرمولر دشوارتر است.
• نوع جابجایی دندان: جابجایی کل بدنه دندان در مقایسه با جابجایی تنها نوک دندان نیاز به نیروی بیشتری دارد.
• وضعیت پریودنتال دندان ها: جابجا کردن دندان هایی که از حمایت استخوانی کمتری برخوردارند یا از نظر پریودنتال مشکل دارند، در مقایسه با دندان های سالم که به پریودنشیوم محکمی متصل هستند راحت تر است.
• طول مدت جابجایی دندان: هر چه بازه زمانی درمان طولانی تر شود فشار بیشتری به دندان های تکیه گاه وارد می شود. درمان های کوتاه مدت ممکن است مقادیر قابل توجهی تغییر در دندان تکیه گاه ایجاد کند در حالی که در صورت طولانی شدن درمان آن دندان قادر نخواهد بود همان نیروها را به اندازه کافی تحمل کند.
• فضای مورد نیاز: مقدار فشردگی یا فاصله باید به عنوان بخشی از طرح درمان بررسی شود. این می تواند با ارزیابی چشمی یا به صورت رسمی تر با استفاده از تجزیه و تحلیل فاصله انجام شود. وقتی همه یا اکثر فضا، اکثراً با کشیدن دندان ایجاد شد، حداکثر حمایت انکوریج نیاز است، تا جابجایی مطلوب دندان ها حاصل شود.
• هدف درمان: در صورتی که تعداد کمتری از دندان ها نیاز است جابجا شوند تا اهداف درمان بدست بیایند، بنابراین تکیه گاه کوچکتری نیاز است، با این حال، در صورتی که درمان پیچیده باشد و چند دندان نیاز به جابجایی داشته باشند، تکیه گاه بزرگتری نیاز است. هدف درمان باید مشخص باشد.
• چرخش رشد و الگوی اسکلتی: افزایش جابجایی دندان ها در بیمارانی وجود داشته است که افزایش ابعاد عمودی یا چرخش رشد رو به عقب را داشته اند. توصیه شده است که در موارد با زاویه بالا، بستن فاصله یا از دست رفتن تکیه گاه ممکن است با سرعت بیشتری اتفاق بیفتد. بر عکس، در بیمارانی که کاهش ابعاد عمودی یا چرخش رو به جلو وجود داشته است، از دست دادن فضا یا از دست دادن لنگر ممکن است کندتر باشد. توضیح احتمالی که برای این مشاهده ارائه شده است این است که استحکام نسبی عضلات صورت، با کاهش ابعاد عمودی که عضلات قوی تری دارند.
• زاویه سازی و موقعیت دندان: معمولاً، در مواردی که جلو آمدگی دو گانه (هر دو فک) یا جمع شدگی بیش از حد دندان های قدامی وجود داشته باشد، کنترل کامل تکیه گاه ضروری است، به این ترتیب می توانیم از فضاهای دندان های کشیده شده استفاده کامل را ببریم.
• زاویه پلان مندیبل (بالا یا پایین بودن): مورب بودن این زاویه ممکن است با ابزارهای انکوریج خارج دهانی مختلف (های پول، هدگیر، فیس بو) تغییر داده شود.

سن بیمار: بسته به این، برای انتخاب نوع انکوریج، باید فاکتور رشد بیمار را مد نظر قرار دهیم.

نیمرخ بیمار: در بیمارانی که هر دو فک آنها انحراف رو به جلو دارد، نیاز است از تکیه گاه خافی بسیار خوبی استفاده شود تا این نوع نیمرخ تغییر داده شود.

ویژگی های استخوان پیرامون: وقتی دندان ها داخل استخوان ترابکیولار واقع شده باشند، آنها مقاومت کمتری نسبت به جابجایی نشان می دهند. اما، وقتی آنها داخل استخوان کورتیکال واقع شده باشند، مقدار تکیه گاه آنها افزایش پیدا می کند زیرا این استخوان متراکم تر، پوشش دار، و بسیار فشرده است و خونرسانی بسیار محدودی دارد. تأمین خون عامل اصلی در حرکت دندان است، زیرا روند تحلیل فیزیولوژیک و قرارگیری استخوان به تأخیر می افتد، بنابراین حرکت دندان کندتر می شود.