هپاتیت و باید و نبایدهای آن در دندانپزشکی

هپاتیت نوعی التهاب کبد است که از حداقل علائم تا نارسایی شدید کبد متغیر است. هپاتیت اساساً ویروسی است، با سویه های شایع A، B، و C و این سویه ها همان هایی هستند که دندانپزشکی بیشتر از آنها آگاهی دارند. سایر دسته های هپاتیت شامل عفونی، متابولیک، خود ایمنی، ژنتیکی و ایسکمیک هستند.

همانطور که در زیر مورد بحث قرار گرفته است، مدیریت دندانپزشکی بیماران مبتلا به هپاتیت بسیار مهم است. همچنین، همانطور که بیشتر دندانپزشکان آگاه هستند، شیوه های کنترل عفونت برای به حداقل رساندن انتقال عفونت به پزشکان معالج آموزش داده شده اند.

دانستن اینکه بیمار کدام هپاتیت دارد یا داشته است، به تعیین نیاز به اقدامات احتیاطی اضافی کمک خواهد کرد. بر اساس اعلام انجمن دندانپزشکی آمریکا، ارائه دهندگان خدمات دندانپزشکی، در مقایسه با جمعیت عمومی، 3 یا 4 برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا به ویروس هپاتیت B هستند. واکسن هپاتیت B که ما به عنوان متخصصان دندانپزشکی مجبور هستیم تزریق کنیم، و روش های احتیاطی که ما از آن استفاده می کنیم، خطر ابتلا به ویروس را کاهش می دهند. بر اساس اعلام مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، تکمیل سری تزریق های واکسن برای ویروس هپاتیت B ما را از آلوده شدن محافظت می کند.

این امر ما را بیشتر در معرض خطر شغلی ابتلا به هپاتیت C قرار می دهد. در دندانپزشکی، هپاتیت C عمدتاً در اثر آسیب دیدگی از راه پوست مانند یک دستگاه سوزنی یا دستگاه تیز وارد بدن می شود. با این خطر، خطر ابتلا به عفونت 8/1% است. هپاتیت C در بزاق تشخیص داده شده است، اما هنوز هیچ مورد مستندی از انتقال آن از طریق بزاق وجود ندارد.

وخامت هپاتیت

هپاتیت حاد یا مزمن است. این یک بیماری جهانی است، و برای افزایش آگاهی جهانی از هپاتیت روز جهانی هپاتیت در تاریخ 28 ژوئن نامگذاری شده است.

هپاتیت حاد- هپاتیت حاد به طور کلی در اثر عفونت های ویروسی ایجاد می شود و طی شش ماه برطرف می شود. معمولاً به صورت خود به خود برطرف می شود، پیشرفت می کند تا به وضعیت مزمن برسد، یا منجر به نارسایی حاد کبد می شود. مشخصه ویژه آن تأثیرگذاری روی سیستم های مختلف بدن است.

مرحله اولیه عبارت است از علائم شبیه به آنفولانزا، مانند: خستگی، حالت تهوع، استفراغ، کاهش اشتها، درد مفاصل و سردرد، که شبیه به علائم سایر عفونت های ویروسی هستند. به نظر می رسد در هپاتیت های A و E تب شایع تر باشد. در اواخر این مرحله، علائم خاص کبد مانند ادرار تیره و مدفوع همرنگ خاک رس ممکن است تجربه شوند.

مرحله دوم، زردی، حدود یک تا دو هفته بعد از مرحله اولیه است و ممکن است تا چهار هفته طول بکشد. بزرگ شدن کبد و درد در ناحیه فوقانی سمت راست شکم ممکن است افزایش یابد. احتمال کاهش وزن غیر عمدی وجود دارد.

مرحله بهبودی، وضوح تمام علائم بالینی است، اما افزایش مقادیر آزمایشگاهی کبد و بزرگ شدگی دائمی کبد باقی می ماند.

هپاتیت کامل- نارسایی سریع و ناگهانی کبد- نادر است و عمدتاً در هپاتیت B، D، و E بروز می یابد. حدود یک تا دو درصد از هپاتیت های E می توانند به هپاتیت کامل ختم شوند، و زنان باردار بیشتر مستعد تر آن هستند و در 20% موارد رخ می دهد.

ملاحظات دندانپزشکی در بیماران هپاتیت

انواع هپاتیت

هپاتیت مزمن

هپاتیت مزمن التهابی است که بیش از شش ماه ادامه پیدا کند، علائمی شبیه به هپاتیت حاد دارد اما عمدتاً علائم و نشانه های خاص کبد را نشان می دهد.

داشتن هپاتیت مزمن ممکن است در ابتدا علائم مشهودی نداشته باشد، زیرا ویروس می تواند در سلول ها خفته باشد. به همین دلیل، ممکن است تا سال ها پس از ابتلا به هپاتیت علائمی نشان ندهد. این باعث اختلال در عملکرد کبد و التهاب طولانی مدت می شود و در نهایت به کبد آسیب می رساند یا منجر به مرگ می شود. هپاتیت مزمن بیشتر با هپاتیت های B و C شایع است.

هپاتیت عفونی

عفونت های هپاتیت ویروسی شایع ترین مواردی هستند که ما در مورد آنها می شنویم، مانند A، B، C، و E. علائم هپاتیت ویروسی به طور کلی یکسان هستند:

• خستگی
• حالت تهوع و استفراغ ناگهانی
• درد شکم، به خصوص در سمت راست در زیر دنده های پایین نزدیک کبد
• حرکات روده همرنگ خاک رس
• ادرار تیره رنگ
• از دست دادن اشتها
• تب با درجه پایین

هپاتیت A (HAV)

هپاتیت A یک عفونت کبدی فوق العاده مسری است که سلول های کبد را آلوده می کند و باعث التهاب می شود. در سطح جهان یافت می شود و از آنجا که با آب و منابع غذایی آلوده ارتباط دارد، شیوع پیدا می کند.

هپاتیت A همچنین هنگامی گسترش پیدا می کند که ماده مدفوع در نتیجه تماس با غذاها، نوشیدنی ها یا اشیاء از طریق شستشوی نامناسب دست ها یا مسائل بهداشتی، بلعیده می شود. خوردن صدف خام از یک منبع آلوده، در تماس نزدیک بودن و رابطه جنسی با یک فرد آلوده نیز ویروس را گسترش می دهد.

علائم بین چند هفته تا چند ماه طول می کشند. ویروس هپاتیتA ، برخلاف سایر ویروس های هپاتیت، عمدتاً حاد است و باعث بروز آسیب طولانی مدت به کبد نمی شود.

هپاتیت B (HBV)

هپاتیت B یک عفونت کبدی قابل پیشگیری با واکسن است. این عفونت از طریق خون آلوده با به اشتراک گذاشتن سوزن، سرنگ، سایر تجهیزات تزریق دارو و حتی مسواک ها و تیغ ها نیز گسترش می یابد. هپاتیت B همچنین از طریق تماس جنسی منتقل می شود و ممکن است در دوران بارداری و زایمان از مادر به کودک منتقل شود.

در این شکل از این ویروس، زردی ممکن است وجود داشته باشد. هپاتیت نوع B می تواند چند هفته طول بکشد یا منجر به بروز بیماری های مزمن جدی شود. این بیماری برای بسیاری از افراد کوتاه مدت است، گرچه ممکن است برای دیگران، با سیروز یا سرطان کبد، مزمن و تهدید کننده زندگی باشد. خطر عفونت مزمن با افزایش سن تعیین می شود؛ دو تا شش درصد از بزرگسالان آلوده، به طور مزمن آلوده خواهند شد، و 90% از نوزادان دچار وضعیت مزمن خواهند شد.

هپاتیت C (HCV)

هپاتیت C باعث التهاب کبد می شود و عامل اصلی سیروز کبد و سرطان سلول های کبدی است. علل بروز آن شامل قرار گرفتن در معرض خون آلوده از طریق رفتارهای جنسی پرخطر، سوزن ها، انتقال خون یا پیوند عضو، تجهیزات آلوده و غیر استریل برای تزریق مواد مخدر و خالکوبی یا پیرسینگ هستند.

علائم اضافی ناشی از موارد کلی فهرست شده در بالا عبارتند از زردی، تشکیل مایعات شکمی، کاهش وزن، عروق خونی عنکبوت مانند روی پوست، کبود شدن آسان و خونریزی و سر گیجه. زمانی که به علائم توجه می شود، ویروس معمولاً در مرحله پیشرفته است.

هپاتیت C در مرحله حاد شروع می شود و در صورت عدم درمان زود هنگام ممکن است پیشرفت کند و به یک عفونت مزمن جدی تبدیل شود. این یک ویروس خاموش است، و افراد بدون علامت خواهند بود، و متوجه نخواهند شد که آن را دارند، تا چند دهه بعد که مشکلات کبد آغاز می شوند.

هپاتیت C حتی اگر علائم آن موجود نباشند، هنوز هم مسری است. هرچه این ویروس زودتر تشخیص داده شود، نرخ موفقیت درمان و بهبودی بالاتر می رود. به همین دلیل، مرکز خدمات پیشگیرانه به افراد بزرگسالان 18 تا 79 ساله توصیه می کند که برای هپاتیت C غربالگری شوند. بزرگترین گروه خطر را افرادی تشکیل می دهند که بین سال 1945 تا 1965 در ایالات متحده متولد شده اند، و احتمال ابتلای آنها به این ویروس پنج برابر بیشتر است. بیماران مبتلا به HIV و زندانیان همبند، در حال حاضر یا قبلاً، بیشتر در معرض خطر ابتلا به هپاتیت C قرار دارند.

هپاتیت D (HDV)

هپاتیت D التهاب کبد و عفونتی است که تنها افرادی را تحت تأثیر قرار می دهد که قبلاً به هپاتیت B آلوده شده اند. این ویروس می تواند همزمان با ورود هپاتیت B به بدن یا بعد از آن وارد بدن شود. این ویروس از طریق خون آلوده یا سایر مایعات بدن گسترش پیدا می کند.

این ویروس ممکن است یک عفونت حاد و کوتاه مدت باشد، یا می تواند به یک عفونت مزمن و طولانی مدت تبدیل شود که منجر به آسیب مادام العمر به کبد و حتی مرگ می شود.

هپاتیت E (HEV)

هپاتیت E نوعی عفونت کبد و شبیه به هپاتیت A است، با تظاهرات ناشی از مدفوع و منابع آب آلوده. این ویروس در مدفوع فرد آلوده یافت می شود. این بیماری معمولاً در ایالات متحده با خوردن گوشت خوک خام یا کم پخته شده، زهره، گوشت گراز وحشی یا صدف پخش می شود. در کشورهای در حال توسعه، معمولاً با آب آشامیدنی آلوده شده با مدفوع پخش می شود.

بیشتر افراد بدون هیچ گونه عارضه ای از این ویروس، به طور کامل بهبود می یابند. کودکان مبتلا به هپاتیت E  به ندرت حتی علائم دارند.

هپاتیت انگلی

هپاتیت انگلی از طریق انگل ها و کرم ها روی کبد تأثیر می گذارد. به همین ترتیب، این مشکلات روی مجاری صفراوی و کیسه صفرا نیز تأثیر می گذارد. کرم های کبدی یا انگل های تک سلولی که معمولاً در خاک، آب یا دستگاه گوارش حیوانات مختلف زندگی می کنند. این انگل هایی که باعث ایجاد هپاتیت و باعث التهاب کبد می شوند ممکن است از سبزیجات برگدار خام یا گوشت پخته نشده به اندازه کافی منتقل شوند.

هپاتیت باکتریایی

هپاتیت باکتریایی با آسیب و ملتهب کردن کبد، آن را آلوده می کند. باکتری های شایع اشرشیا کلی Escherichia coli، سالمونلا salmonella یا مننژوکوک meningococcus هستند. این باکتری ها از مواد غذایی و آب آلوده، کک و کنه می آیند.

هپاتیت باکتریایی هم از انواع حاد و هم از انواع مزمن هپاتیت است. درمان برای این نوع هپاتیت آنتی بیوتیک ها و استراحت در تختخواب است.

هپاتیت متابولیک

هپاتیت متابولیک از مواد متابولیک ایجاد می شود.

هپاتیت ناشی از سموم و داروها

بسیاری از داروها می توانند باعث التهاب کبد شوند. داروها، سموم و مکمل های گیاهی و غذایی مقصر ایجاد هپاتیت هستند. هپاتیت کبد ناشی از داروها، از هپاتیت حاد تا مزمن تا نارسایی حاد کبد متغیر است.

هپاتیت ناشی از داروها یا سموم، با آسیب مستقیم به سلول، اختلال در متابولیسم سلولی، و تغییرات ساختاری بوجود می آید. مکمل های گیاهی و غذایی می توانند باعث سمیت کبدی hepatotoxicity  (آسیب یا تخریب سلول های کبدی) شوند.

داروهایی که باعث ایجاد هپاتیت مزمن می شوند عبارتند از ایزونیازیدisoniazid  (سل)، متیلدوپا methyldopa  (فشار خون بالا)، فنیتوئینphenytoin  (تشنج) و نیتروفورانتوئینnitrofurantoin  (عفونت های مجاری ادراری).

هپاتیت الکلی

هپاتیت الکلی التهاب کبد ناشی از مصرف متوسط ​​و سنگین و مداوم الکل است. واکنش بدن به الکلی که باعث ایجاد هپاتیت می شود، تجزیه آن و تولید مواد شیمیایی بسیار سمی است که باعث التهاب و تخریب سلول های کبدی می شود.

با گذشت زمان، زخم ها جایگزین بافت سالم کبد می شوند که در عملکرد صحیح کبد اختلال ایجاد می کند. این زخم یا اسکار برگشت ناپذیر، که به سیروز معروف است، مرحله نهایی بیماری الکلی کبد است.

شایع ترین علامت آن زردی است. علائم دیگر عبارتند از کاهش اشتها، حالت تهوع، استفراغ، حساسیت شکمی، تب با درجه پایین، خستگی و ضعف. علائم دیگر هپاتیت الکلی شدید عبارتند از تجمع مایعات در شکم، نارسایی کلیه و کبد، سر گیجه و تغییر رفتار. در کنار نوشیدن زیاد الکل، سایر عوامل خطر عبارتند از رابطه جنسی (بدن زنان الکل را متفاوت از بدن مردان تجزیه می کند)، چاقی و زیاده روی در نوشیدن مشروبات الکلی است. آمریکایی های آفریقایی تبار و اسپانیایی ها در معرض خطر بیشتری قرار دارند.

استئاتوهپاتيت غيرالكلي

استئاتو هپاتیت غیر الکلی Nonalcoholic steatohepatitis تحت عنوان بیماری کبد چرب نیز شناخته می شود. گرچه این بیماری شبیه به هپاتیت الکلی است، اما با مصرف مقادیر بسیار جزئی الکل یا بدون الکل نیز ایجاد می شود. ویژگی اصلی چرب شدن، التهاب و آسیب به کبد است.

هنوز کاملاً درک نشده است که چه عواملی باعث استئاتو هپاتیت غیر الکلی می شوند. برخی از پیشنهادات عبارتند از مقاومت به انسولین، انتشار پروتئین های التهابی سمی توسط سلول های چربی، و استرس اکسیداتیو در سلول های کبدی. پیشنهادات دیگر عبارتند از چربی های بیش از حد شکم، فشار خون بالا، قند خون بالا، سطح کلسترول بالا، چاقی و دیابت.

اکثر افراد از ابتلای خود به این بیماری بی اطلاع هستند و پس از آزمایش معمول خون آگاه می شوند. تشخیص قطعی بیوپسی (نمونه برداری) کبد است.

ملاحظات دندانپزشکی در بیماران هپاتیت

انواع دیگر هپاتیت

هپاتیت خود ایمنی

هپاتیت خود ایمنی زمانی بوجود می آید که بدن آنتی بادی ها را برای حمله به سلول های کبدی خود تشکیل می دهد. سیستم ایمنی بدن به اشتباه کبد را به عنوان عامل مضر شناسایی می کند و باعث التهاب خفیف تا شدید می شود که در نهایت مانع عملکرد صحیح کبد می شود.

هپاتیت خود ایمنی نوع 1

شایع ترین نوع است و در هر سنی رخ می دهد. حدود 50% از افراد مبتلا به این نوع هپاتیت، بیماری های خود ایمنی دیگری دارند.

هپاتیت خود ایمنی نوع 2

این نوع هپاتیت در هر سنی، با این حال بیشتر در کودکان و نوجوانان اتفاق می افتد. افراد مبتلا به این نوع هپاتیت ممکن است بیماری های خود ایمنی دیگری داشته باشند.

فاکتورهای خطر هپاتیت خود ایمنی عبارتند از زن بودن (در زنان نسبت به مردان سه برابر بیشتر است) و وراثت (ممکن است در خانواده ها اسعتعداد ابتلا به آن وجود داشته باشد)، سابقه ابتلا به سرخک، هرپس سیمپلکس (تبخال) یا ویروس اپشتین بار Epstein-Barr. هپاتیت خود ایمنی با سایر بیماری های خود ایمنی مانند آرتریت روماتوئید، بیماری سلیاک و پرکاری تیروئید ممکن است خطر بیشتری داشته باشد.

هپاتیت ژنتیکی

هپاتیت ژنتیکی یک بیماری ارثی است که روی عملکرد طبیعی کبد تأثیر می گذارد و باعث التهاب کبد می شود. چند بیماری هستند که در ذخیره سازی غیر طبیعی مواد معدنی دخیل هستند. هموکروماتوز Hemochromatosis  باعث می شود بدن آهن بیش از حد نیاز را انباشته کند و در واقع قلب، لوزالمعده و کبد را مختل کند. بیماری ویلسون Wilson’s disease  مقدار زیادی مس را در مغز و کبد ذخیره می کند. هر دو شرایط باعث بروز سیروز کبدی می شوند.

هپاتیت ایسکمیک

هپاتیت ایسکمیک Ischemic hepatitis تحت عنوان شوک کبدی نیز شناخته می شود. این ناشی از کاهش جریان خون یا ناکافی بودن آن به سمت کبد است. دلایل این امر ممکن است نارسایی قلبی یا تنفسی باشد، یا وقتی شریان کبدی و ورید پورتال مسدود می شوند.

هپاتیت ایسکمیک به صورت خود به خود برطرف خواهد شد و به ندرت باعث آسیب دائمی به کبد می شود. درمان بیماری های زمینه ای، مانند بازگشت جریان خون به کبد، کبد را احیاء خواهند کرد.

درمان هپاتیت

هپاتیت با معاینه فیزیکی و عوامل خطر دخیل، تشخیص داده می شود. پزشک به دنبال زردی، احساس بزرگ شدگی کبد، و بررسی درد یا حساسیت در ناحیه شکم خواهد بود. آزمایشات عملکرد کبد که شامل آزمایشات خون هستند نیز برای بررسی بالا بودن مقدار آنزیم های کبد مورد استفاده قرار می گیرند، که ممکن است نشان دهنده تحت فشار بودن، آسیب دیده بودن، یا عملکرد نادرست کبد باشد. سایر آزمایشات خون، ویروس های هپاتیت یا آنتی بادی های هپاتیت خود ایمنی را بررسی خواهند کرد.

سونوگرافی ممکن است برای ارزیابی مایعات داخل شکم، آسیب کبد، بزرگ شدن کبد یا تومورها، و ناهنجاری های کیسه صفرا استفاده شود. بیوپسی کبد با گرفتن یک نمونه از بافت کبد و بررسی آن انجام می شود. نتایج نشان دهنده میزان التهاب و عفونت مؤثر بر کبد هستند.

واکسیناسیون هپاتیت

هپاتیت های A، B و D با واکسیناسیون قابل پیشگیری هستند. برای هپاتیت های A و B، واکسیناسیون در هر سنی انجام می شود. واکسیناسیون برای افرادی توصیه می شود که بواسطه سبک زندگی و فعالیت های خود بیشتر در معرض خطر آلوده شدن به این ویروس ها قرار دارند. این سبک زندگی عبارت است شرکای جنسی محافظت نشده و متعدد، مصرف مواد مخدر به ویژه داخل وریدی، سفرهای بین المللی منظم، زندانیان همبند و به اشتراک گذاری وسایل شخصی با یک فرد آلوده.

یک سری دو واکسنه برای هپاتیت A و B وجود دارد، و می توان آنها را با هم ترکیب کرد. گرچه هیچ واکسنی برای هپاتیت D وجود ندارد، اما با تزریق واکسن هپاتیت B می توان آن را کنترل کرد. هیچ واکسنی برای هپاتیت C وجود ندارد.

داروهای ضد ویروسی هپاتیت

داروهای ضد ویروسی برای هپاتیت های مزمن B و C توصیه می شوند. هیچ درمان خاصی برای استئاتو هپاتیت الکلی وجود ندارد، گرچه ورزش کردن، رژیم غذایی سالم، و کاهش وزن توصیه شده اند.

هپاتیت خود ایمنی ممکن است با داروها، برای سرکوب سیستم ایمنی بدن، درمان شود. چنین داروهایی عبارتند از: تاکرولیموسtacrolimus ، سیکلوسپورین cyclosporine و آزاتیوپرین azathioprine که ممکن است با استروئیدها مورد استفاده قرار گیرند.

سبک زندگی سالم و هپاتیت

یک سبک زندگی سالم مسیری طولانی را طی می کند. اجتناب از عوامل خطر ذکر شده در بالا که باعث گسترش هپاتیت می شوند، یک عامل کلیدی است. داشتن عادت های خوب در مورد بهداشت مناسب، تغذیه سالم و ورزش منظم نیز مفید هستند.

ملاحظات دندانپزشکی در بیماران هپاتیت

نگرانی های دندانپزشکی هپاتیت

هدف جلوگیری از انتشار پاتوژن های پنهان در خون و ذرات معلق در هوا بین بیماران و از بیماران به دندانپزشکان هنگام درمان است. گرچه پاتوژن های همراه با خون می توانند از طریق غشاء مخاطی منتقل شوند، اما بر اساس اعلام مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، هیچ نمونه شناخته شده ای از پاتوژن های همراه با خون وجود ندارد که با ذرات معلق در محیط دندانپزشکی منتقل شود. هپاتیت از طریق تماس مستقیم با بزاق، خون یا مایعات بدن منتشر می شود- نه توسط ذرات معلق در هوا.

مدیریت دندانپزشکی برای بیماران مبتلا به هپاتیت مهم است. یک بیمار مبتلا به هپاتیت حاد ویروسی باید به مراقبت فوری محدود شود. تظاهرات دندانی هپاتیت با اختلال در عملکرد کبد ممکن است شامل زردی غشاء مخاطی، اختلالات خونریزی، پتشی ( لکه های کوچک، دایره ای و غیرقابل رشدی که زیر پوست و یا در یک غشاء مخاطی یا غدد بزاقی ظاهر می شوند) ژنژیویت، خونریزی لثه، ترک کنار دهان، آتروفی زبان، خشکی دهان، براکسیسم یا دندان قروچه، بثورات دوره ای پوسته پوسته ای، و بوی بد کبدی.

بیماری کبد ممکن است باعث کاهش انعقاد پلاسما شود. همچنین به دلیل متابولیسم ممکن است بدن به داروهای خاصی عادت کند.

بوی بد کبدی نشانه بیماری پیشرفته کبد است که اغلب با هپاتیت یا سیروز همراه است. کبد به خوبی قادر به فیلتر کردن سموم نیست، بنابراین گوگرد وارد جریان خون و ریه ها می شود و باعث می شود دهان بوی مشخص بدهد. این ممکن است یک بوی قوی، کپک زدگی و یا بویی شبیه تخم مرغ فاسد و سیر باشد. این بوی دهان دی متیل سولفید تحت عنوان بوی دهان مرده توصیف شده است. درمان بوی بد کبدی، همان درمان بیماری کبد است. در این مرحله، این درمان چالش برانگیز است زیرا بیماری کبد در مرحله پیشرفته خود قرار دارد.

ملاحظات دندانپزشکی در بیماران هپاتیت

کنترل عفونت هپاتیت

برای هپاتیت های B و C، کنترل عفونت برای اجرای پروتکل های دقیق ضد عفونی و استریل کردن مهم است. هپاتیت C می تواند بیش از پنج روز در دمای اتاق روی سطوح زنده بماند، در حالی که هپاتیت B حداقل یک هفته زنده می ماند. اگر فرو رفتن سوزن یا آسیب دیدگی با اجسام تیز رخ دهد، اگر هپاتیت وجود داشته باشد باشد، ارزیابی و پیگیری پس از قرار گرفتن در معرض آن مهم است.

در دندانپزشکی، ما با بیماران بی شماری سر و کار داریم و در معرض خون قرار داریم. ما در معرض خطر بالای ابتلا به عفونت قرار داریم. دانستن اینکه ممکن است یک بیمار از ابتلای خود به ویروس هپاتیت آگاه نباشد، جایی است که اقدامات احتیاطی استاندارد از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند. اقدامات احتیاطی استاندارد برای توقف انتقال عفونت بین بیماران و سایر بیماران و همچنین بین بیماران و دندانپزشکان در نظر گرفته شده اند.