تراشیدن دندان (استریپ دندان) در ارتودنسی

درمان ارتودنسی با هدف داشتن دهان و دندان های سالم و زیبا، با عملکردی درست انجام می شود. برای دستیابی به این هدف گزینه های درمانی مختلفی در دسترس هستند. کاهش اینترپروکسیمال مینای دندان Interproximal enamel reduction، یا تراشیدن مینای دندان سطوحی از دندان ها که کنار یکدیگر قرار می گیرند، و تحت عنوان استریپینگ بین دندانی interdental stripping نیز نامیده می شود، یکی از راهکارهای شناخته شده ای است که عمدتاً در طول درمان ارتودنسی استفاده می شود. با این روش، نه تنها ارتودنتیست قادر خواهد بود دندان ها و بایت را بهتر صاف کند، بلکه نگهداری از دندان ها در وضعیت جدید آنها در دراز مدت راحت تر خواهد بود.

عوامل زیادی روی دستیابی این روش به هدف های مد نظر تأثیر می گذارند، که یکی از آنها روابط بین اندازه مزیودیستال دندان های فک بالا و دندان های فک پایین است. درمان ارتودنسی باید بتواند هر گونه اختلاف و عدم هماهنگی در این روابط را جبران کند و طرح درمان باید زیبایی، هماهنگی، و تناسب دندان ها را مد نظر داشته باشد.

تراشیدن دندان (استریپ دندان) در ارتودنسی

نیاز به تراش دندان ها

کوچکتر کردن دندان ها از ابعاد مزیودیستال آنها، با کاهش مینای اینترپروکسیمال، با هدف بهبود وضعیت قرار گیری دندان ها و کمک به صاف کردن آنها در کنار یکدیگر، یا حفظ وضعیت درست آنها در بلند مدت انجام می شود. کاهش اینترپروکسیمال دندان ها برای بیمارانی توصیه می شود که بهداشت دهان و دندان ها را به خوبی رعایت می کنند. اصولاً این درمان برای دندان هایی ضروری است که بواسطه مال اکلوژن کلاس ۱ بین دو قوس دندانی آنها هماهنگی وجود ندارد، نیمرخ آنها مشکل دارد، مال اکلوژن دندانی کلاس ۲ خفیف دارند (مخصوصاً در بیمارانی که رشد آنها متوقف شده است)، یا بیمارانی که اندازه دندان های آنها با یکدیگر هماهنگی ندارند.

تراشیدن دندان (استریپ دندان) در ارتودنسی

ضخامت مینای دندان برای تراشیدن

همواره گفته می شود تقریباً ۵۰ درصد از مینای دندان را می توان بدون هیچ خطری برداشت. تخمین میزانی از ساختار دندان که قابل برداشتن است به اطلاعات صحیح مربوط به ضخامت مینای دندان بستگی دارد. با این حال، تحقیقات حاکی از این است که کاهش سطوح اینترپروکسیمال دندان های جلو منجر به افزایش احتمال پوسیدگی و بیماری پریودنتال نمی شود. در صورت عدم وجود التهاب، کاهش سطح مینای دندان در نزدیکی ریشه پس از درمان ارتودنسی، منجر به بالا رفتن احتمال تحلیل و از دست رفتن استخوان نمی شود. با این حال، فواصل کوچکتر بین ریشه های دندان هایی که کاهش سطح اینترپروکسیمال داشته اند می توانند فرد را بیشتر مستعد التهاب و پیشرفت سریع بیماری پریودنتال کنند.

رادیوگرافی بایت وینگ می تواند اطلاعاتی در رابطه با ضخامت مینای اینترپروکسیمال دندان ها ارائه دهد. مطالعاتی که روی ضخامت مینای دندان و عاج دندان صورت گرفته اند حاکی از آن هستند که مینای دندان مولرهای دوم به شکل چشمگیری ضخیم تر از (۳/۰ تا ۴/۰ میلی متر) مینای دندان های پرمولر است. بعلاوه، مینای سطح دیستال دندان ها نیز بسیار ضخیم تر از مینای سطح مزیال آنها است. با فرض اینکه با کاهش ۵۰% از سطح مینای دندان ها، یک لایه کافی برای محافظت از آنها باقی می ماند، اگر این فرایند روی دندان های مولر و پرمولر انجام شود، ۸/۹ میلی متر جای اضافی برای صاف کردن دندان های فک پایین ایجاد می شود.

تراشیدن دندان (استریپ دندان) در ارتودنسی

تراشیدن دندان به منظور زیباتر کردن ظاهر لبخند

گاهی اوقات، تراشیدن مینای دندان ها و تغییر شکل آنها برای رسیدن به زیبایی که هدف درمان ارتودنسی است، لازم و ضروری است. در مطالعه ای که به صورت بررسی موردی انجام شد، به عنوان بخشی از درمان ارتودنسی، دندان های نیش بیمار تراشیده شدند و به شکل دندان های جانبی دندان های وسط درآمدند. معاینات بالینی که طی ۱۰ تا ۱۵ سال پس از آن انجام شدند حاکی از آن بودند که نتایج درمان در دراز مدت نیز مطلوب بودند. هیچ تغییر رنگ ناخوشایندی مشاهده نشد و هیچ تفاوتی بین دندان های تراشیده شده و دندان های دست نخورده، از نظر قابل جابجا شدن بودن، واکنش به تست ضربه یا دما وجود نداشت. تست الکتریکی پالپ دندان نیز مشخص کرد هیچ تفاوتی بین این دو دسته دندان ها وجود ندارد. کاهش مینا از سطوح کاسپ (برجستگی های روی دندان ها)، لبی، زبانی و اینترپروکسیمال، همراه با درمان ارتودنسی می تواند بدون هیچ ناراحتی برای بیمار انجام شود و ممکن است در دراز مدت هیچ واکنش بالینی در دندان ها مشاهده نشود.

فرایند تراشیدن دندان ها

این فرایند با دست و با استفاده از نوارهای منعطف پوشیده از الماس و با عقب و جلو بردن آن بین دندان ها انجام می شود. این کار مانند کشیدن نخ دندان انجام می شود، تا جایی که مقدار اندکی از سطح دندان ها که برای درمان ارتودنسی لازم است تراشیده شود.

آیا این فرایند درد دارد؟

هرچند از تراشیدن مینای دندان زنده صحبت می کنیم، اما مقدار کاهش یافته از مینای دندان آنقدر اندک است و ضخامت مینای باقی مانده آنقدر زیاد است که بیمار هیچ درد و ناراحتی تجربه نخواهد کرد. بعلاوه، هیچ گیرنده عصبی در بیرونی ترین لایه دندان ها وجود ندارد. بنابراین، روی هم رفته این فرایند به هیچ وجه دردناک نیست، و کاملاً بی خطر است.

آیا پس از تراشیدن مینای دندان، فاصله بین دندان ها قابل مشاهده خواهد بود؟

پس از کاهش اینترپروکسیمال دندان ها، فواصل بسیار کوچکی بین دندان ها مشاهده خواهد شد. با وجود این، ایجاد فضا هدف اصلی این فرایند است. این فواصل ممکن است برای مخاطب قابل تشخیص نباشند. از سوی دیگر، با پیشرفت روند درمان ارتودنسی، این فواصل کوچکتر و کوچکتر خواهند شد، تا در نهایت بسته خواهند شد.